‘Een hand, arm, de hele linkerkant beweegt.
Zonder dat je er een opdracht aan geeft.
Dan... valt het levenloos neer.
Geen gevoel, geen pijn, voor even geen zeer.
Je mondhoek gaat ineens hangen.
Speeksel loopt oncontroleerbaar uit de wangen.
Je roept, maar verstaat jezelf niet.
Nee toch... nee, bang, angst, verdriet.
Je moet eraan gaan werken, revalideren.
Met rust, geduld, de tijd zal het je leren.
Je kon zoveel, je gaat het jezelf gewoon aanrekenen.
En wat dan? Misschien kan je nog wel tekenen?’

Na mijn herseninfarct in oktober 2018 heb ik als auteur en zeker ook als portrettekenaar mijn plaats in de maatschappij weer ingenomen, vooral omdat tekenen mijn therapie was.

Wat onwennig, zonder stevige grond onder mijn voeten, met weinig vertrouwen en geen inspiratie - ik had nog een lange revalidatieweg te gaan - keek ik op 16 december 2018 van het potlood in mijn hand naar het papier op de eettafel. Vanuit een luidspreker klonk zachtjes Sag mir, wo die Blumen sind van Marlene Dietrich, ze was in 1992 overleden aan de indirecte gevolgen van een hersenbloeding. Het leek een boodschap en ik begreep hem: ik mocht niet opgeven, ik moest mijn bloemen terugvinden! Ik probeerde weer eens te tekenen, puur om de verveling tegen te gaan, maar kon ik dat nog wel, het was immers al zo lang geleden dat ik dat nog had gedaan. Het tekenen bleek een bevrijding te zijn, ik had ineens veel meer oog voor details en kon dat ook nog schetsend uiten op het papier; het werd mijn motivator.

101 tekeningen (mens, dier, gebouw en voorwerp) vertellen het verhaal van mijn revalidatie, van de eerste voorzichtige krabbels tot exposities en het verzenden van mijn tekeningen over de gehele wereld. Het ritmische spel van licht en schaduwen is mijn handelsmerk geworden, het zijn de bloemen die ik met u wil delen.