Een vrouw vertelt over haar dertigjarige huwelijk met een ernstig narcistische en egocentrische man met manische en depressieve perioden, eindigend in zijn suïcide, en haar rouwproces daarna.

In Morgen stap ik eruit blikt Linde terug op de strijd die ze leverde samen met haar manisch depressieve echtgenoot Wester. Uiteindelijk is er voor hem nog maar één uitweg. Hij regisseert zelfstandig en in overleg met enkele naasten zijn dood en vraagt Linde erbij te zijn. Maar hoe laat je iemand die je lief is los? Vervolgens wordt zij beschuldigd van moord en hulp bij zijn zelfeuthanasie. Hoe meer mensen zich van haar afkeren hoe meer geheimen ze van Wester ontdekt, tot aan een schaduwweduwe toe. In grote verwarring zoekt ze naar de achtergronden die leidden tot Westers suïcide, nog steeds een groot taboe in onze samenleving. Ze beschrijft hoe het is om te leven met een partner met psychiatrische problemen, over de verschillen van inzicht over zijn zelfdoding en de ingrijpende gevolgen voor haar, haar gezin, familie en vrienden. Linde laat met dit ontroerende verhaal het belang zien van het blijven delen wat ons in gedachten zo bezighoudt. Juist bij de mensen die dichtbij staan en die we het hardste nodig hebben, schrikken we terug voor het eerlijke gesprek. Het openhartige en noodlottige verhaal, over een liefde zonder einde, kan een middel zijn om te praten met of over mensen in rouw, mensen met een doodswens of mentale problemen.