De titel van het essay ‘Ik besta uit koolstof’ behelst een stelling die destijds geponeerd is door een filosoof wiens materialistische, atheistische levenshouding door de auteur weerlegd wordt. In deze tijd is het hebben veelal belangrijker dan het zijn, het uiterlijk het substituut voor het innerlijk. Vele mensen zijn niet in staat zich een positieve levensbeschouwing te verwerven die hen rust brengt en een heldere kijk biedt op het wezen van het goddelijke bestaan waaraan zij deelnemen. Het moet gezegd worden: Men werkt hard, zoekt in zijn vrije tijd verstrooiing in het entertainment dat alom aanwezig is, maar men beseft nauwelijks hoe het goddelijke instrument in de schepping voortschrijdt, of werpt het van zich af, want: ‘Als de almachtige God zou bestaan, zou de wereld van alle ellende bevrijd moeten zijn.’ (hoofdstuk 9) Het logische gevolg van deze opvatting is dat men alom predikt dat de mens bij de dood ophoudt te bestaan. Op de dag van de diepste rouw moet de mens die een geliefde verliest - menigmaal een kind - zich tevredenstellen met het ritueel van het moment. Het weten dat de geliefde na de dood voortleeft, durft men in het overheersend atheistische, antireligieuze milieu haast niet meer uit te spreken. Velen zijn onwetend over de ervaringen van een select groepje mensen dat inzicht verwierf in de structuur en in de wijze van voortschrijden van het goddelijke in de schepping, en over het voortbestaan van de mens na de dood. Het zijn met name de (half)intellectuelen die met hun halsstarrige ontkenning van het goddelijke de rouwende mens in de levensbeschouwelijke kou laten staan. De auteur stelt als doel de overdracht van informatie die zijn levensvrienden George Ritchie, Emanuel Swedenborg, Leslie Flint, Stefan von Jankovich en Hendrik Dunnewolt over het goddelijke en het leven aan gene zijde op hun eigen bijzondere wijze vergaard hebben. Bovendien wil de auteur met zijn betoog de mensen, die door de dood afscheid moesten nemen van hun geliefde, een riem onder het hart steken. Zijn essay mag beschouwd worden als een krachtige ondersteuning bij rouwverwerking. Joop Nabbe verloor in 1969 een kind, wat de inspiratie vormde tot het schrijven van dit essay. Copyright © johema.nl Goirle