Ik kan alleen maar sterk zijn

Naast mij zie ik de stralende gezichtjes van mijn twee dochters. Ze verheugen zich op hun welverdiende vakantie natuurlijk. Ik gun het ze en ze verdienen het. En ja, ik verdien het ook. Alles doe ik eraan om hun lichtblauwgroene ogen de twinkels te geven die ik graag zie. Iedereen wil toch zijn of haar kinderen gelukkig zien. Alles doe ik eraan om ze een betere jeugd te geven dan ik ooit heb gehad. Ik hoop dat mijn dochters later kunnen zeggen dat hun jeugd niet zo turbulent was als die van hun moeder. Nog even en dan zal de tijd het leren. Liza is ondertussen bijna zestien en Beau is bijna veertien. En ja, zoals ik iedere ouder hoor zeggen: “De tijd vliegt.”
Ik heb helaas verkeerde keuzes gemaakt in mijn leven, en dat heeft natuurlijk ook invloed op hun leven, zelfvertrouwen en op hun eigen ik gehad.
Ik heb helaas vanaf mijn achttiende schulden gehad en ik heb altijd geprobeerd om ervanaf te komen, maar op een of andere manier ging het niet zoals ik wilde.
Ik was erg jong en had veel meegemaakt. Ik groeide op met het idee dat het leven altijd moeilijk was. Ik was dan wel altijd mentaal zo sterk om te zorgen dat mij zoiets nooit zou gebeuren. Het leven heeft helaas zijn valkuilen.