In 2001 reisden Ria en Arthur door Chili, van Punta Arenas in het zuiden, via het op een kleine 4000km afstand in de Grote Oceaan gelegen Paaseiland, naar de Atacama woestijn in het noorden. Over deze laatste bestemming schrijft Arthur: “Dit kan alleen ons maar overkomen. Gaan we naar ‘de droogste woestijn ter wereld,’ begint het te regenen. We landen rond 18:00 uur op het vliegveld van Calama. Het is natuurlijk al verdacht dat we door een dik wolkendek moeten om te kunnen landen. (…) Om omstreeks 18:30 rijden we de woestijn in. We gaan ongeveer 100km door deze ‘droogste woestijn ter wereld’ rijden. Een rechte, geasfalteerde tweebaansweg strekt zich voor ons uit. Links, rechts en voor ons geel zand, bezaaid met stenen. Boven ons regenwolken. REGENWOLKEN? Na circa vijftien minuten: spatjes. Nou ja… een enkel spatje… na nog tien minuten: bui! Hoezo droogste woestijn ter wereld?” Van de vakantie naar Chili ging, door de ‘regen in de droogste woestijn ter wereld’ de reis naar de geisers van Tatío niet door. In een eerdere vakantie hadden ze de Colca Cañon, in het zuiden van Peru, gemist. Tatío ligt in het noorden van Chili, dus deze twee bestemmingen liggen redelijk dicht bij elkaar. Een mooie reden om beide bestemmingen alsnog aan te doen. Dat deden ze rond de jaarwisseling van 2005/06.