Tijdens mijn eerste marathon stortte ik na ruim negenendertig kilometer in elkaar. Ik werd wakker tegen een boom, waarna ik met tweeënveertig graden koorts werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Achteraf besefte ik pas dat ik eigenlijk niet goed wist waar ik aan was begonnen.

Vier jaar later was het tijd voor een tweede poging. In Nooit meer bananen beschrijf ik kilometer voor kilometer hoe ik deze tweede marathon heb ervaren, terwijl ik ook terugblik op mijn mislukte eerste poging en op hoe ik mij dit keer wel succesvol heb weten voor te bereiden.