Dit is een relaas van iemand die ten onrechte tweemaal in voorhechtenis belandt. Hij heeft dan ook alles fysiek meegemaakt: de aanhouding, de politiecel, en ten slotte de gevangenis waar hij wordt opgesloten in afwachting van een vrijspraak of een veroordeling. Hij beschrijft dan ook zijn ervaring vanaf zijn aanhouding tot aan zijn vrijlating. Die ervaring zal hij nooit vergeten en hij maakt dan ook van de gelegenheid gebruik om het wereldje van de misdaad beter te leren kennen door een gesprek aan te gaan met iedereen die hij op de wandeling van de gevangenis tegen komt, en die wil spreken uiteraard. Dit zijn een veertigtal gevangenen die elk hun eigen verhaal doen, een verhaal dat soms erg opmerkelijk is. Allen spreken volledig vrijuit en zeggen wat ze echt menen, iets wat ze onmogelijk zouden doen bij de politie, de maatschappelijk werkers of de psychologen. Zelfs bij hun advocaten spreken ze niet volledig vrijuit, en ook niet bij de aalmoezeniers of andere geestelijke leiders van de gevangenis. Alleen bij een medegevangene, van iemand die net is zoals zijzelf, luchten ze hun hart en spreken voluit zonder remmingen. Het is erg opvallend dat er in de gevangenis blijkbaar weinigen tot inkeer komen, integendeel leren ze van elkaar de knepen van ‘het vak’. Dit is net wat de maatschappij wil verhinderen. Volgens de schrijver is er van machogedrag in voorhechtenis geen sprake, wat niet te verwonderen is aangezien iedereen er bijloopt als een vogelverschrikker in versleten lompen die ofwel te groot ofwel te klein zijn. Het boek is de moeite waard om te lezen want voor de meeste mensen is het een kennismaking met de onbekende wereld van de voorhechtenis. Bijna alle filmen die zich afspelen in een gevangenis spelen zich af wanneer de gevangenen reeds veroordeeld zijn, en praktisch nooit in een ‘huis van bewaring’, in andere woorden in voorhechtenis.