Boek over de B-17 die op 21 februari 1944 neerging in het IJsselmeer en wat er in 1942 - 1944 voorafging aan Operatie Argument in de aanloop van de invasie in Normandië.

240 pagina's | Kleur | Rijk geïllustreerd | hardcover | leeslint | 400 noten | Index>

Auteur Cees Steijger beschrijft nauwkeurig de omstandigheden en de achtergronden. Hij gaat daarbij terug naar het begin van de inzet van de Eighth Air Force in 1942 en beschrijft gedetailleerd hoe het Combined Bomber Offensive (CBO) en Operatie Argument tot stand kwamen. Boeing B-17GSH Chief Crazy Horse van de 482e Bombardment Group ging op de tweede dag van het grote Big Week-luchtoffensief in het IJsselmeer neer. Op de terugweg van een bombardement op Diepholz kampte de B-17 met technische problemen. Boven de Veluwe sprong de bemanning. De piloot Ralph W. Holcombe overleefde het avontuur niet. Hij verdronk in het koude water van het IJsselmeer.

Fragment:

De overwinning

‘Remmen?’’

‘Aan.’

‘Compressoren?”

‘Uit.’

‘Koelkleppen?’

‘Open.’

‘Vleugelkleppen?’

‘Omhoog.’

Op tientallen vliegvelden in Engeland zijn piloot en copiloot bezig met de preflight checklist van hun B-17 of B-24 bommenwerper. Het is nog donker en koud. Maar sinds 04.00 uur is het een drukte van belang. De hele nacht hebben de onderhoudsploegen doorgewerkt om de bommenwerpers die ook gisteren in actie kwamen weer gevechtsklaar te krijgen. Het was weer een hele opgave om ook vandaag weer meer dan duizend bommenwerpers in de strijd te werpen. De noodzakelijke reparaties waren uitgevoerd, de vliegtuigen waren volgetankt en van hun bommenlading voorzien. De bemanningen waren om een uur of vier gewekt en gingen na het ontbijt naar de briefingrooms. De boordschutters waren om 05.20 uur als eerste aan de beurt en om 06.00 uur werden zij gevolgd door de officieren. Om 06.30 uur was iedereen er klaar voor en bereidden zij zich op weer een gevaarlijke dag boven nazigebied voor. Ze gingen naar hun nissenhutten terug om hun kleding voor de vlucht te halen en nog wat laatste zaken te doen, een toiletbezoek, een paar regels in een dagboek, een foto van een dierbare een laatste keer voor vertrek bekijken en veilig opbergen. Misschien was er nog tijd om naar de basiskapel te gaan voor wat geestelijke steun. Er heerste een nerveuze lacherigheid; de meesten hielden zich stoer, maar wisten wel beter. Dit kon wel eens hun laatste missie zijn. Sommigen omdat ze vandaag hun 25e missie zouden volbrengen en daarna naar huis mochten, anderen omdat ze het angstige voorgevoel hadden van onheil. Allen vreesden de snijdende koude op grote hoogte en de moordende flak en Luftwaffe. Velen hadden al vreselijke dingen meegemaakt; hun gewonde kameraden machteloos zien lijden aan afschuwelijke verwondingen, ze hadden hen morfine-injecties gegeven waardoor het leiden minder werd; iedere missie opnieuw zagen zij de dood recht in de ogen.

Velen hadden de openingsmissie van Big Week meegemaakt. Ze hadden de lange vermoeiende reis naar Polen of Leipzig doorstaan. Hondsmoe waren ze teruggekomen. Maar dankzij de Bennies, de Benzedrine amphetamine pillen die rijkelijk beschikbaar waren voor vliegers die oorlogsmissie vlogen, konden ze er weer even tegen. [i] De speed zorgde ervoor dat ze zich weer konden oppeppen voor de volgende zware missie. Ze bleven wakker en de spierpijn verdween, dorst en honger werden onderdrukt en hun hersenen zorgden er voor dat ze zich beter konden concentreren. Het was een veelgebruikt wondermiddel, waarmee ze op de been bleven. Nog beter was Desoxyn – dankzij de Netflix-serie Breaking Bad beter bekend als crystal meth. Dat zorgde voor onverschrokkenheid en (over)moed, iets wat menig piloot wel kon gebruiken als hij zijn bommenwerper in een flak-barrage op koers moest houden. En als ze na de missie als zombies terugkeerden naar hun muffe nissenhut en daar de lege bedden zagen van hun vrienden die Missed in Action waren en ze wegens verdriet en stress niet meer konden slapen, dan waren er altijd nog de slaappillen voor een korte intense nachtrust; de anti-depressiepillen fleurden hen de volgende ochtend wel weer op.

Geen gezellig uitje

Daar stonden ze dan in lange rijen schuifelend aan het ontbijtbuffet. De meesten dronken koffie en aten een toast. Er was natuurlijk vruchtensap, sinaasappel of grapefruit, voor wie nog niet echt wakker was. Accuzuur. Zo noemden de kieskeurige Amerikanen de Britse juice. Honger hadden ze niet, met dank aan de Bennies. Ze hadden er weer zin in! Maar niet heus.

Het is maandag 21 februari 1944, de tweede dag van Operatie Argument. Gisteren was een groot succes, hoewel er ook van alles en nog wat mis was gegaan. Dat zal vandaag ook wel weer gebeuren. Dat rotweer in Europa ook! Er hing een hogedrukgebied tussen IJsland en Schotland en dat zorgde voor een koude noordoostelijke wind. Hier en daar met neerslag, in Engeland in de vorm van regen, maar meer naar het oosten in de vorm van sneeuw. Dat betekende verspreide bewolking, goed zicht dat wel, maar een harde wind tegen. Volgens de meteorologen van USAAF konden de formaties op de vlieghoogte van 22.000 voet boven Duitsland een tegenwind van 52 km/uur verwachten, ofwel omgerekend een dikke windracht zeven. Vervelend was dat op die hoogte de wind boven Engeland nog sterker was, 100km/uur een stevige windkracht tien dus! En het was koud daarboven. Temperaturen beneden tot -40C! Missie no. 228 beloofde geen gezellig uitje te worden.