Wie zwanger is leeft in een andere wereld, maakt een reis door het lichaam naar het diepst van haar wezen. Het contact van een moeder met een ongeboren kind is pure liefde. Al voordat de zwangerschap een feit is bestaat er een ongebreideld verlangen naar het kindje dat zo welkom is. Wie een kind verliest, wordt losgerukt van wat zo innig geliefd is, ervaart een verscheurd hart dat pas op zoek gaat naar heling als het absolute dieptepunt is bereikt. Dagen van ongeloof, gevoelloosheid en verbijstering maken plaats voor de pijnlijke realiteit. Het feit dat niets ooit meer zal zijn zoals het was, dat geen enkel plan kan doorgaan zoals voorgesteld en dat er altijd een kind zal zijn dat niemand ziet, maar dat wel werkelijk is. Elke droom van de toekomst vervliegt in de wind, terwijl de droom van je kind ook het enige is dat je als ouders rest. Je staat letterlijk met lege handen en dat doet ontzettend veel pijn. Toch kwam in ons gezin de zon weer op, de dag dat we samen konden lachen en het leven weer oppakten. Liefdevol terug kijkend met een traan, vooruit met de waardevolle inzichten die ons hemelkindje Lieve* met zich mee bracht. Irene van Wesel (1984) is werkzaam als freelance tekstschrijver en woont met haar man en drie kinderen in Heerlen. Al van jongs af aan is ze geboeid door het geschreven woord en de levenskracht die verhalen in zich dragen. Wanneer zij in 2010 haar jongste zoon stil ter wereld brengt, besluit ze die liefde voor de taal in te zetten om lotgenoten te ondersteunen en het zwijgen rondom doodgeboren baby’s te helpen doorbreken. In 2012 wordt de bundel Zes kleine voetjes gepubliceerd, die verhaalt over hoe het gezin verder gaat na de geboorte van Lieve*. In Kusje in de wind (2015) beschrijft ze het verlies van haar vlinderkind, het rouwproces daaromheen en hoe zij de wereld opnieuw leert zien op een verhalende en toegankelijke manier. Het boek bevat daarnaast een aantal troostende verhalen en gedichten. Meer info op: www.kusjeindewind.com