Columns van Bert Keizer

Artsen houden ook in de laatste levensfase van hun patiënten te vaak vast aan somatische diagnostiek. En het miljardenbedrijf dat wetenschap heet legt de basis voor deze uitzichtloze dwaaltochten door het ‘biochemisch labyrint’ in het zicht van de dood. ‘Zinloos getrut’, noemt specialist ouderengeneeskunde Bert Keizer dat.
Deze en andere ongenoegens over de toestand van de geneeskunde, deelt hij met zijn lezers op de van hem bekende humoristische, menselijke en haarscherpe wijze.
Keizers adagium dat een besef van sterfelijkheid het beste medicijn is om het leven draaglijk te houden is de grondtoon van de hier geselecteerde columns, die eerder verschenen in Medisch Contact.
Columns waarin hij in het voorbijgaan bewijst dat een kleine, maar prikkelende dosis filosofie de geneeskunde goeddoet. Toch prettig dus dat Keizer ook in dat vakgebied thuis is. Zijn leidende gedachte: geneeskunde is soms genezen, dikwijls verlichten, altijd troosten. Ooit liet Bert Keizer zich ontvallen dat het lezen van boeken je niet per se tot een beter mens maakt. Waarschijnlijk heeft hij gelijk. Maar een betere dókter, die kritisch kijkt naar het eigen handelen en dat van zijn collega’s, word je vast wel na het lezen van zijn columns. Of een betere patiënt, die bewuster nadenkt over zijn laatste levensfase.