Activisme zit Darya Safai in het bloed. In 1999 nam ze met haar man Saeed actief deel aan de bloedig onderdrukte studentenprotesten tegen de dictatuur van de religieuze leiders. Ze belandde in de cel, werd vrijgelaten en besloot om met Saeed naar België te vluchten. Daar studeerde ze (voor de tweede keer) tandheelkunde en opende met haar man een tandartspraktijk. Darya prijst zich gelukkig met het leven dat ze hier door hard werken heeft kunnen opbouwen, maar zal de vrouwen in Iran nooit in de steek laten. Het bejubelde nucleaire akkoord met het Westen kan niet verhullen dat de vrijheid van de Iraanse bevolking nog altijd stevig beknot wordt.
In naam van alle Iraanse vrouwen eist Darya Safai nu het recht op om wedstrijden bij te wonen in sportstadions. Dat is hen sinds de revolutie van 1979 verboden omdat het mannen op rare gedachten zou kunnen brengen. Met haar collega-tandarts Saar reist Darya alle continenten af om op vreedzame wijze te protesteren tegen dit verbod en de achteruitstelling van Iraanse vrouwen in het sporten zelf. Waarbij ze ondervindt dat diplomatieke belangen vaak zwaarder doorwegen dan essentiële mensenrechten.