Dit is een roman over het leven van de schilderes Charley Toorop.
Op haar vierenzestigste is zij bezig aan haar laatste zelfportret.
Ze schildert zich eerlijk, zonder te verfraaien: oud en grijs.
Het wordt een aangrijpend meesterwerk. Tijdens het schilderen komen er herinneringen boven aan haar drie grote liefdes. Haar liefde voor de kunst, voor een man en voor het Zeeuwse dorp Westkapelle. Haar kinderen kwamen dikwijls aandacht tekort. Spijt daarover legt een schaduw over haar herinneringen.
Ruim een halve eeuw later wordt Charley's jarenlange aanwezigheid in dat dorp op bijzondere wijze herdacht.