In haar eigen woorden, met een klare stem, beschrijft Truusje van Zanten hoe ze viel voor de verkeerde man, hoe zij en haar kinderen slachtoffers werden van huiselijke geweld en hoe ze zich ontworstelde aan zijn greep.
In dit verhaal spaart ze zichzelf, noch de instanties, waarmee ze de strijd aanbindt voor haar eigen welzijn, maar vooral voor dat van haar kinderen.
Hier en daar vindt Truusje gehoor, maar ook veel onbegrip. Er worden obstakels overwonnen. Beetje bij beetje lost ze al haar schulden af, maar de dreiging van haar gewelddadige man hangt als een donkere wolk boven het verhaal. De uitkomst is onzeker. Hoe zullen haar kinderen zich ontwikkelen?

Truusje van Zanten schreef dit verhaal om het te kunnen delen met de wereld en met name voor de andere slachtoffers van huiselijk geweld, die veel lessen uit dit boek kunnen leren. De vele instanties die zich met haar zaak bezig hielden, worden een spiegel voorgehouden. Achter mijn voordeur is geen aanklacht, maar een verslag dat pijn doet en tegelijkertijd hoop biedt. En het leest als een trein.