'Wie over eten begint te praten, krijgt steeds meer honger. En degenen die het meest over de dood praten zijn het vlugst gestorven... Vitamine L (literatuur) en T (toekomst) lijken me de beste bijvoeding,' noteert Nico Rost op 11 februari 1945 in zijn kampdagboek Goethe in Dachau. Lezen was de overlevingsstrategie van Rost in het beruchte concentratiekamp Dachau, waar hij als communist en verzetsstrijder in 1944 door de nazi's werd geïnterneerd. Rost las in Dachau vooral de Duitse klassieken: Goethe, Schiller en Hölderlin. Die las hij in het concentratiekamp met andere ogen dan voorheen. Door ze te lezen en te herlezen bleef hij zichzelf voor ogen houden dat er nog een andere werkelijkheid bestond dan die van de honger en de kou, van de ziekte en de dood, waar hij dagelijks mee geconfronteerd werd. Ze hielpen hem niet alleen om afleiding te vinden, maar vooral om zijn waardigheid te behouden en de werkelijkheid te trotseren. Met Goethe in Dachau heeft Nico Rost niet alleen een monument voor zijn medegevangenen in Dachau opgericht, maar ook laten zien hoe een mens zijn waardigheid kan behouden in een omgeving die niet onderdeed voor de hel.