Bijna was Willem Prinzen de eer te beurt gevallen om bij leven een straat naar hem vernoemd te zien. Hij weigerde, maar een half jaar na zijn dood kwam die straat er toch, een openlijke blijk van waardering door zijn stads- en tijdgenoten voor al zij publieke diensten. Die waren inderdaad niet gering: jaren lid van de Eerste Kamer en van de gemeenteraad. Daarnaast was hij - meestal als stille kracht en financier - betrokken bij vele katholieke instellingen, plaatselijk en landelijk, van het Capucijnenklooster in Helmond tot het sanatorium Dekkerswald te Groesbeek. Tot in China heeft hij zijn sporen nagelaten. Ondanks het ontbreken van een persoonlijk archief is de Helmondse schrijver Jef de Jager (1949) erin geslaagd om een geslaagd beeld te reconstrueren van deze 19de eeuwer die zich ontwikkelde van fabrikant tot weldoener.