Partnergeweld en kindermishandeling is bedoeld voor professionals, beleidsmakers en onderzoekers. De teksten richten zich tot beroepsbeoefenaren in de jeugdzorg, de vrouwenopvang, zorgaanbieders steun- en meldpunten, de GGZ en het beroepsonderwijs. een kernwoord in deze bundel is 'verbinden' .

Juist gemeenschappelijke inspanning en samenwerking tussen beleidsmakers, onderzoekers en professionals in de praktijk vormen de belangrijkste graadmeter voor de kwaliteit van de hulp en het vermogen om diverse groepen cliënten ook echt te bereiken.

In het eerste deel gaat Dijkstra in op de gespannen verhouding tussen partnergeweld en kindermishandeling: het zijn domeinen met elk een eigen vaktaal, benadering, aanpak en onderzoekshistorie; tegelijkertijd is een vergelijkend perspectief onmisbaar om overeenkomsten en verschillen vast te stellen. Verder analyseert ze de vakinhoudelijke ontwikkeling in de begeleiding en behandeling van kinderen in de vrouwenopvang. Tevens bespreekt ze het neurobiologische hersenonderzoek en klinische werk dat Perry en zijn team verrichten met door geweld getraumatiseerde kinderen.

Ook staat Dijkstra stil bij het ouderschap bij en na geweld en de mogelijkheden om met het bufferdenken verzwakte buffers te versterken. Ze analyseert hoe het genderneutrale begrip ouderschap moeders en vaders op het verkeerde been kan zetten en te kort kan doen.

In het tweede deel van het boek komt vooral het 'hoe' aan de orde: de vraag hoe basishouding, vakkennis en vaardigheden kunnen worden omgezet in professioneel handelen. Ook bevat dit gedeelte reflecties en aanbevelingen om de praktijk met een duidelijke denkrichting te verstevigen. Verder zijn tijd, aandacht, en doelgericht overleg met collega's nodig om de vakinhoud te verdiepen. Dit alles vraagt om krachrtige gemeenschappelijke doelstellingen en organisatorische randvoorwaarden dis instellingen overstijgen.