Een jonge vrouw, begin 20, net getrouwd, nestelt zich met echtgenoot en dienstbode in Oegstgeest. De Duitsers zijn het land binnengevallen en zij besluit een dagboek bij te houden. Met tussenpozen, overigens.
Wij zien krachtige passages, in een fraaie stijl, zonder opsmuk. Primair gaan die over de ontwikkeling, door de oorlog versneld, van een onschuldige leerling van de meisjes-HBS tot de rijpere moeder van een oorlogskind.
Maar ook over zaken die variëren van de dagelijkse zorg over distributiebonnen en de aardappelen die weer duurder zijn, tot de - nuchter beschreven - gruwelen van de oorlog.
Het dagboek is, zegt de schrijfster, bedoeld voor het nageslacht, dat moet weten hoe het dagelijks leven er toen uitzag. Dit geeft ook het dilemma aan waarvoor zij zich gesteld zag: intellectueel wist zij dat ze in de oorlog geen kind op de wereld zou moeten zetten, en toch ontkwam ze niet aan de natuurlijke drang moeder te worden. En passant horen wij van nabij de ontroerende historie van de ondergedoken meesterpianist en zijn Joodse vrouw.
De werkelijkheid van destijds, in een verhaal dat vandaag nog even fris is als toen het werd opgeschreven.
Het dagboek is recent, nadat de schrijfster op hoge leeftijd was overleden, gevonden door haar dochter, die het voor haar heeft bezorgd. Sylvia Braat (1943) was lerares Engels en schrijft thans historische artikelen voor de Vereniging Oud Oegstgeest.