Op het gevaar af dat ik aanmatigend overkom, gebruik ik deze achterzijde om u ervan te overtuigen dat dit gebruik boek lezenswaard is!

In eerste instantie stond mij bij het schrijven van het boek alleen het bereiken van de kankerpatiënt en zijn of haar omgeving voor ogen. Waarom?

Omdat ik, als lotgenoot, op een zeer indringende manier bij het bepalen van 'mijn weg na de diagnose de onschatbare waarde heb kunnen ervaren van liefdevolle steun uit je omgeving. Het is om die reden, dat het aspect liefde in mijn boek zo'n dominante plaats inneemt.

In hoofdstuk 6 staat die liefde dan ook centraal; ik poog het belang ervan over te dragen.

Dat liefde zo belangrijk is voor met name een kankerpatiënt blijkt eens te meer door mijn ervaringen met lotgenoten via de voor dat doel opgerichte Stichting en het daaruit voortvloeiende e-mailverkeer. U zult daar in het boek een sprekend voorbeeld van tegenkomen.

Ik zou echter in hoge mate tekort schieten, wanneer onderwerpen als voeding en psyche in hun relatie met kanker, zelfgenezing en milieu geen gerechtvaardigde plaats hadden gekregen.

Bij mijn research bleek de invloed van het milieu op onze gezondheid dusdanig groot en vérstrekkend, dat het ons allemaal raakt en ons uiterst kwets- baar maakt!

Nadat ik het desbetreffende hoofdstuk in concept aan enkele organisaties ter beoordeling had aangereikt, werd mij dan ook verzekerd dat de doelgroep van lezers niet beperkt mochten blijven tot de kankerpatiënt en zijn of haar omgeving!

Het zou zelfs gewenst zijn, dat de inhoud van hoofdstuk 7 op middelbare scholen ter kennisname wordt aangeboden. Vanwege het grote belang is dan ook mede daarom de inhoud tot op de dag van het drukken geactualiseerd.

Ik hoop oprecht u langs deze weg te mogen bereiken en dat hoofdstuk 7 u tot nadenken zal stemmen.

Tot slot, inhakend op de in hoofdstuk 4 geciteerde uitspraak van de specialist ten tijde van het nemen van biopten " Als u mijn advies van radicale prostatectomie niet opvolgt, dan gaat u hier binnen zes maanden horizontaal naar buiten!" (1998). is mijn devies:

We laten ons niet 'kisten'!