En dan ploft dit kind in ons gezin. Dit kind met haar syndroom. Het is stil in mijn hoofd als ik dit feit voor het eerst tot me neem. Muisstil. Later komen de muizenissen. Ik hou van haar, maar ik had haar zo graag een betere uitgangspositie gegund. Een betere moeder ook. Een moeder met meer geduld, meer tijd dan ik heb - dan ik wil maken.

Ik schrijf jaren blogs over wat haar en mij zoal overkomt. En hoe dat voelt. Veel krassen op mijn ziel. Aan de olifantshuid wordt nog gewerkt. Mijn blog is mijn zakdoek voor de moeilijke momenten. En mijn vergrootglas voor de mooie. Het helpt mij relativeren en te kijken naar wat ze wel kan - te kijken voorbij de beperkingen.

Steeds meer mensen lezen mijn blog. Reageren, bieden steun en helpen mij. In 2008 nomineert de Wereldomroep mijn blog voor de Best of Blogs Award, Nederlandstalig. Steeds meer merk ik dat mijn blog anderen helpt. Nu zijn de blogjes van bijna vijf jaar gebundeld. Opdat ze inzicht mogen geven in Downsyndroom en in de mogelijkheden om in deze situatie gelukkig te zijn.

Ans Slangen