Fragment uit het boek:
'Vanmorgen moest ik naar het ziekenhuis in Helmond. Toch fijn dat het dichtbij kan. (...) De kuur begint met een infuus met het Camptomedicijn. Heftig. Om de haaruitval te beperken, maak ik gebruik van een ijsmuts. Klinkt lollig, ziet er ook erg grappig uit (eh, kei lelijk, ben blij dat je dit lekker niet ziet). Een half uur voorafgaand aan de chemo krijg je dat ding op. Dit wordt middels een machientje koud, echt ijskoud gehouden, met als doel dat haarvaatjes bevriezen, dus vernauwen, zodat er zo min mogelijk chemo instroomt. Daarna chemotherapie, een half uur, en dan nog twee uur nakoelen. De muts zit heel strak, is ijskoud, en geeft hoofdpijn (wat zeur ik nu, maar details zijn hierbij even van belang). Ik zat er met een kruik op de buik, deken om, infuus erbij, te creperen van de kou. Op een gegeven moment werd ik ziek, ziek. Zweten! Snel naar de wc. Eh snel!!? IJsmuts loskoppelen, infuus mee, met één hand je rok'omhoog en je slipje omlaag. Jeetje, ik liep leeg. Meteen een spuit in mijn been om verdere gekke dingen te beperken. Het waren de langste uren uit mijn leven en dit dan elke drie weken. Maar goed, het begin is gemaakt, en ik voelde als het ware de eerste kankercellen kapot gaan, da's ook wel prettig.'