(...) Ze lachte en had nog één tand die opblonk in een gebergte van rimpels en plooien.lt;br/gt; apos;Donder nou eens op met die multiculti troep,apos; zei ik zacht.lt;br/gt; Ze grijnsde. apos;Mooi feest, mooi feest vandaag.apos;lt;br/gt; apos;Ja, heel mooi. En nou doorlopen.apos; Ze lachte alleen maar en ik had zin om haar laatste tand eruit te slaan. De muziek ging harder, vanachter de tafeltjes werd hoger gejoeld. Een jong meisje liep de dansvloer op en gaf een buikdansshow. Haar borsten hingen uit het bikinistukje en haar buik bulkte over een omslagdoek. Haar huid glom van olie, glitterpoeder en zweet. Vanuit de keuken kwamen nieuwe dienbladen met kippenpootjes en vis. Ik keek weg van de dienbladen, zocht de zaal af naar Marakech. Mijn maag voelde wee. Toen stond Doris naast me.lt;br/gt; apos;Ha!apos; riep ze boven het gejoel van de vrouwentongen. apos;Leuk hè!apos;lt;br/gt; apos;Geweldig.apos; Waarom wilde ik altijd weg.lt;br/gt;lt;br/gt;Josha Lieven verliest in een echtscheiding de voogdij over haar zoontje. Volgens haar advocate kan ze haar moederschap terugverdienen door vakwerk te leveren als docent; daarom stort ze zich op een nieuwe taalcursiste. Ze ziet in Marakech een voorbeeld en raakt verstrikt in het leven van Marakech en haar buren. Tijdens een straatfeest is Josha euforisch; alles komt nu eindelijk goed. Totdat haar zoontje spoorloos verdwijnt...lt;br/gt;lt;br/gt;Marinet Haitsma (1967) werkte als freelance journalist, tekstschrijver en docent NT2. Momenteel werkt ze bij de benzinepomp om de hoek. Haar eerste verhalen en essays werden in 2007 gepubliceerd in Hollands Maandblad, in Lava Literair en het internetmagazine Verwijl. Op haar website schrijft ze korte verhalen in een weblog.