Ter inleiding

De Mondriaan Stichting ontwikkelde in de eerste helft van 1994 een regeling gericht op het financieel ondersteunen van kunstmusea bij hun aankoopbeleid moderne kunst en vormgeving. Met de nieuwe regeling wilde de Mondriaan Stichting het mogelijk maken dat kunstmusea de kwaliteit en samenhang van hun collectie twintigste-eeuwse kunst en vormgeving kunnen versterken, zeker ook in het licht van de totale Collectie Nederland. Daarnaast wilden we met de steun bevorderen dat Nederlandse kunstmusea en Nederlandse beeldend kunstenaars een grotere internationale bekendheid krijgen. Het budget dat voor de regeling beschikbaar is (circa 14 miljoen gulden per jaar) is een combinatie van de voormalige WVC-gelden en de gelden die in het verleden beschikbaar waren voor de opbouw van de collectie van de voormalige Rijksdienst Beeldende Kunst. De nieuwe museale aankoopregeling werd ontwikkeld na uitvoerige consultaties in het veld. in de museale sector bleken indertijd sterk verdeelde meningen te bestaan over een toekomstige regeling, met als belangrijkste dimensies: alleen aankopen van werk van levende kunstenaars zouden ondersteund moeten worden versus aankopen van kunst uit de gehele twintigste eeuw; alleen de aankoop van Nederlandse kunst ondersteunen versus een uitbreiding naar het ondersteunen van aankopen van buitenlandse kunstenaars; veel musea in aanmerking laten komen voor de regeling (circa 40) versus een beperking tot de zes á acht grote kunstmusea; gelijkelijke verdeling van de beschikbare gelden over de in aanmerking komende musea versus differentiatie. Het bestuur van de Mondriaan Stichting heeft na uitvoerige discussie in de eerste helft van 1994 een aantal keuzes gemaakt en deze aan het toenmalige Ministerie van WVC voorgelegd. In juni 1994 ging het ministerie akkoord en werden de betrokken musea geïnformeerd door de Mondriaan Stichting. Doel van de regeling, die nog steeds min of meer ongewijzigd van kracht is, is het ondersteunen van museale aankopen beeldende kunst en vormgeving opdat: -kunstmusea een evenwichtig beeld kunnen laten zien van de twintigste- eeuwse beeldende kunst en vormgeving; de kwaliteit en samenhang van de Collectieve Nederland op het gebied van de twintigste-eeuwse beeldende kunst en vormgeving wordt versterkt; de Nederlandse kunstmusea en daarmee de Nederlandse beeldende kunst en vormgeving een grotere internationale bekendheid krijgen; het publiek in ruime zin in aanmerking wordt gebracht met hoogwaardige beeldende kunst en vormgeving.