Floria Meydam voelde zich thuis tussen de kunstenaars die bet constructivisme en het minimalisme als uitdrukkingsmiddel inzetten. Omstreeks het einde van de jaren 60 van de vorige eeuw manifesteerden deze zich internationaal als een tweede golf na die van de jaren 50. Heldere geometrie, met ingrepen doormiddel van primaire bewerkingen als zagen, boren en slijpen. vormde de taal waarmer Meydam in glas communiceerde. Dezelfde uitgangspunten die in Nederland werden uitgedragen door beeldende kunstenaars als Bob Bonies, Peter Struycken en vooral Ad Dekkers, daar stond hij voor wat betreft z'n opvattingen het dichtst bij. Ook dat geometrische basale, waarop elementaire ingrepen werden gepleegd. Met minimale middelen een maximum aan spanning oproepen. Het was een beweging, die eigenlijk gestalte gaf aan een vorm van anonimiteit, maar die desondanks tegelijkertijd uiterst herkenbaar werd.