"Mijn leven lang wilde ik niets liever dan moeder worden. Mijn leven draaide om mijn zoontje en ik was in de zevende hemel toen ik in verwachting raakte van mijn tweede kindje. Vanaf het moment dat mijn tweede zoontje werd geboren, veranderde mijn leven echter in een hel. Ik herkende hem niet als mijn eigen kind, hij was een totale vreemde voor me. Ik hoorde stemmen in mijn hoofd. Die stemmen werden massa's, muren van geluid. De herrie was niet meer te verdragen. Mijn man en mijn zoontjes vormden een drie-eenheid die hier op aarde was gekomen om mij te vernietigen. Ik kon me niet tegen hen wapenen, ze maakten me kapot. Ik mocht niets laten merken, want dan zouden ze weten dat ik "het" wist.

Ik werd bang. Zo bang dat ik mijn bed niet meer uit durfde. Als ik mijn ogen sloot, zag ik voor me hoe ik mijn jongste kind vermoordde. Op de meest heftige en creatieve manieren. Ik zag constant de ergste horrorfilm voor mijn ogen, ik zag hoe ik mijn kinderen en mezelf vermoordde. Op de meest bloederige en sadistische manieren. Ik raakte de weg kwijt. Letterlijk en figuurlijk.

Op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis bleek dat ik een postnatale psychose had. Toen ik naar huis mocht, kreeg ik er een postnatale depressie achteraan. Ik was een zombie. Niet in staat liefde te voelen en lief te hebben. Pas na ruim een half jaar, weer een opname op de PAAZ, veel steun en liefde van mijn familie en veel medicijnen, kwam ik er een beetje bovenop. Nu, drie jaar later, voel ik me als vanouds. Ik hou van mijn man, van mijn kinderen. Zij zijn mijn alles. Maar nooit zal ik vergeten hoe diep het dal was waar ik uit ben geklauterd."

Dit boek is bedoeld als herkenning en steun voor vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Of die er middenin zitten en denken dat ze er nooit meer uitkomen. Met de juiste hulp kun je weer de oude worden! Naar de buitenwereld (bijvoorbeeld familie en vrienden) beoogt het begrip te kweken voor de soms uitzichtloos lijkende situatie waar deze vrouwen zich in bevinden.