Dit boekwerk herbergt in zich tal van informaties over de Surinaamse literatuur die in andere publicaties over hetzelfde thema niet of nauwelijks zijn te vinden. Dat wat men onder Surinaamse literatuur moet verstaan is in deze publicatie uitgelegd middels de natie theorie. Volgens deze theorie zou het Surinaamse volk vanwege haar verscheurdheid en diffusiviteit niet tot één natie gerekend mogen worden. Hierdoor werd het erg hachelijk om toch een omschrijving te vinden voor het begrip Surinaamse literatuur. Er is ook kritiek geuit op de selectiecriteria van Surinaamse literatoren die even dubieus ogen als diverse politieke en sociale mechanismen binnen de Surinaamse gemeenschap. Met name de gunningpolitiek om iemand langs het kanaal van de charitas als literair talent aan te merken (het omgekeerde is ook waar), wordt onder de loep genomen. Andere issues die eveneens zijn aangesneden betreft de publicatie in eigen beheer omdat het via de reguliere kanalen niet wilt vlotten, de waarde van de literaire kritiek binnen de Surinaamse gemeenschap, wie zich er als literaire criticus mag laten aanprijzen , literaire stromen zoals daar sprake van is, etc. Er is opvallend veel aandacht besteed aan de literaire analyse van werken en tot slot wordt er ook een brug geslagen tussen de zielenroerselen van de Surinaamse literatuur en die uit andere ontwikkelingslanden.

Rabin Gangadin (°Paramaribo) is een Surinaams dichter en prozaschrijver van Hindoestaanse afkomst. Rabin studeerde in 1986 af als arbeidssocioloog en promoveerde in oktober 1998 tot doctor in de sociale economie. Rabin verwierf vooral bekendheid met zijn van cynisme en scherpe kritiek doorschoten essays en literaire kritieken.