De autobiografie van Emma Goldman Mijn Leven betstaat uit 2 delen

Deel 1

Van het eind van de negentiende eeuw tot haar deportatie naar Rusland in 1919 was Emma Goldman een van de bekendste radicale vrouwen van Amerika.

Ze was anarchiste, feministe, voorstander van seksuele vrijheid, homoseksualiteit en geboortecontrole, pacifiste en ze kwam ook nog eens uit Rusland. Ze streed voor sociale rechtvaardigheid en libertaire opvoeding. Geen wonder dat deze combinatie sterke emoties opriep. Ze werd door miljoenen gehaat en door miljoenen vereerd.

Ze reisde voor haar lezingen onvermoeibaar door heel Amerika, schreef talrijke artikelen en kende daardoor nagenoeg iedereen in radicale kringen. In haar autobiografie beschrijft ze levendig haar ontmoetingen, haar lezingentours, haar processen wegens opruiing, haar gevangenschap, de vriendschappen in anarchistische en familiekring, haar relaties met Alexander Berkman en met de arts voor zwervers en prostituees Ben Reitman.

Dit eerste deel betreft de periode tot 1912, het grootste deel van Goldmans Amerikaanse periode

Deel 2

Deel twee van de autobiografie van Emma Goldman beslaat de periode van 1912 tot 1928. Ze beschrijft de steeds moeilijker wordende situatie in Amerika door de toenemende repressie, uitmondend in twee jaar gevangenis voordat ze gedeporteerd wordt naar de Sovjet-Unie in 1919. De ontwikkelingen in dat land komen uitgebreid aan bod. Samen met haar partner Alexander Berkman reist ze door grote delen van de Sovjet-Unie en beschrijft de meedogenloze repressie door de bolsjewisten. Ze raakt diep teleurgesteld omdat ook daar de anarchisten bloedig vervolgd worden. Voor de begrafenis van Kropotkin in 1921 worden anarchisten tijdelijk uit de gevangenissen vrijgelaten. Het is de laatste anarchistische manifestatie in Moskou. Kort daarna wordt de opstand in Kronstadt bloedig neergeslagen door Trotski en besluiten Emma Goldman en Alexander Berkman naar Berlijn uit te wijken. Emma krijgt geen toestemming meer naar de VS terug te keren. Ze blijft in Berlijn en publiceert daar haar twee boeken met kritiek op de bolsjewisten. My disillusionment in Russia en My further disillusionement in Russia. In 1928 vestigt ze zich in Zuid Frankrijk en beging met haar levensverhaal. Haar autobiografie Living my life verschijnt in 1931 in New York.

Emma Goldman overleed in 1940.