Je komt een ruimte binnen en wordt overvallen door een enorme angst. Je ontmoet een vreemde en weet dat je hem ergens van kent. Een overledene komt in je droom afscheid van je nemen. Hoewel veel mensen zo'n ervaring hebben gehad, is het not done om daarover te spreken. Mensen doen er lacherig over of ronduit afwijzend. Je schaamt je als je erover vertelt. Toch zijn er veel kinderen die meer zien, voelen en horen dan anderen. Ze voelen zich anders, eenzaam, onbegrepen. Moeten die nieuwe tijdskinderen in een hoekje blijven zitten om zich te schamen?
In 'Max Defreije en het enigma van Charlotte Santbanck' zijn de nieuwe tijdskinderen de helden. Het is geschreven om ze een hart onder de riem te steken; zoals jij zijn er heel veel!

Tot zijn grote ergernis ziet Max dingen, die andere mensen niet zien en die hem de stuipen op het lijf jagen. Het is een gave, die voor hem niet hoeft. Hij doet er dan ook alles aan om die gave te onderdrukken. Een hele klus.
Als zijn ouders een onheilspellende villa midden in een bos kopen, ziet Max 'het lijk al drijven'. Hij snapt dat het moeilijk wordt om 'ze' op zo'n sinistere plek van zijn lijf te houden. Het is in die villa niet pluis, dat heeft Max onmiddellijk in de smiezen. Er is iets gebeurd, dat het daglicht niet kan verdragen. Maar wat? Een enigma, een raadsel, dat krijst om een oplossing. Met angst en beven ziet Max de dag van de verhuizing naderen. En inderdaad: de eerste nacht in de villa is het al raak.
Max Defreije en het enigma van Charlotte Santbanck is het eerste deel van een serie jeugdthrillers waarvan ook ouderen van zullen genieten.

Reeds voor haar studie Nederlands Recht, had Vera Odenthal de onweerstaanbare drang om te schrijven. De geboorte van haar zoon, het besef dat hij dingen zag die anderen niet zagen, de spot van de omgeving en de zoektocht naar hulp, waren de aanleiding om deze thrillers met nieuwe tijdskinderen in de hoofdrol te schrijven.