Dit boek gaat over een baanbrekend project in een gemeenschap in New England. De meeste stof over dit onderwerp is verzameld in de periode van twintig jaar die Helen en Scott Nearing doorbrachten in de binnenlanden van Vermont. In dit boek doen ze technisch, economisch, sociologisch en psychologisch verslag van wat ze probeerden te doen. Ze vertellen hoe ze dat deden en in welke mate ze erin zijn geslaagd hun doelstellingen te verwezenlijken.

Toen de Grote Depressie op haar dieptepunt was, in 1932, verhuisden de Nearings van New York City naar een boerderij in de Green Mountains. Eerst stelden ze zich de hele onderneming voor als een persoonlijke zoektocht naar een eenvoudig en bevredigend leven op het platteland. Ze wilden een bestaan leiden dat anderen niet zou schaden. Daarnaast wilden ze behoorlijk veel tijd vrijmaken om aan constructief en creatief werk voor zichzelf te kunnen besteden. Toen ze met het verstrijken van de tijd meer ervaring hadden opgedaan, gingen ze hun dal in Vermont meer en meer als een laboratorium beschouwen waarin ze bepaalde bruikbare, belangrijke principes en werkwijzen testten.
Het was natuurlijk een individuele ervaring die op een bepaald moment voorzag in een specifieke behoefte. Toen Helen en Scott naar Vermont verhuisden, lieten ze een samenleving achter die in de greep van crisis en werkloosheid verkeerde. Een samenleving die ten prooi viel aan fascisme en aan de wieg stond van weer een nieuw wereldwijd militair conflict.
Zij zelf daarentegen belandden in een pre-industriële, landelijke gemeenschap. De samenleving die ze achter zich lieten, had zowel in theorie als in de praktijk hun pacifisme, vegetarisme en collectivisme afgewezen. Deze afwijzing was zo volledig dat ze door hun ideeën niet meer op scholen mochten lesgeven, voor kranten en tijdschriften schrijven of op de radio spreken. Hierdoor konden ze niet meer deelnemen aan de maatschappelijke discussie. Waar konden zij, die van de samenleving waren buitengesloten, onder deze omstandigheden een vruchtbaar en fatsoenlijk leven leiden? En hoe konden ze tegelijkertijd voldoende tijd en energie opdoen om mee te werken aan het vervangen van deze afbrokkelende samenleving door een bruikbaarder sociaal systeem?
Ze stonden afwijzend tegen het oppotten van winst en niet-verdiend inkomen door mensen die zelf geen producent zijn. Ze wilden hun inkomen met hun eigen handen verwerven, maar daarnaast tijd en gelegenheid hebben voor bezigheden die met hun roeping te maken hadden. De Nearings wilden onderwerping en dwang vervangen door respect voor het leven. Ze wilden een samenleving creëren die gebaseerd zou zijn op hun eigen behoefte, niet op de exploitatie van anderen. Eenvoud moest in de plaats komen van vermogensvermeerdering, complexiteit en verwarring. In plaats van de hectische idiote haast van overactiviteit, hadden ze een rustig tempo in gedachten met genoeg tijd om ergens over na te denken en iets uitgebreid te observeren. Ze hoopten zorgen, vrees en haat te vervangen door kalmte, vastberadenheid en harmonie.
¿Een tevreden leven¿ doet verslag van wat ze hebben bereikt, en beschrijft de twintig jaar ervaring, waarvan sommige jaren voldoening schonken en andere juist het tegenovergestelde...