Ciao Buurman! Een boek om te lezen, een cd met beeldmateriaal en muziek.
Laat u meeslepen in het verhaal, de foto's en de authentieke liederen. Toscane zoals het was in 1993. Een Nederlands gezin pioniert. Begint met niets en wint veel. Na 15 jaar kijkt Renée de Haan, samen met haar man en drie kinderen, terug op het eerste jaar in Volterra, Toscane, Italië. Nuchtere Nederlanders bij wie inmiddels Italiaans bloed door de aderen stroomt.

Het begin
Vier uur. We blijven achter het hek staan en kijken, kijken alsof er een toekomst te zien valt. Hoe groot is dit huis eigenlijk? Groot genoeg? Ik ken alleen de keuken en de wankele meubels, de vergane balken. Anna gooit even later haar door de jaren goed gevette armen om mijn middel: "Bella, come sei bella" en ze troont me haar vertrouwde keuken in, waar binnen vijf minuten een open haard knettert.

Het eind
Gigi pakt zijn gitaar in om twee uur 's nachts. Salvo lacht dat het tijd wordt om naar huis te gaan, Piero vraagt waarom ze dat ene liedje niet gespeeld hebben en de uren kabbelen voort. In een ledigheid die te vol is om op te schrijven. Die mag je meemaken. Tot er ergens iets van zonlicht gloort en het laatste liedje heel teder een afscheid in zich draagt. Nou ja, afscheid. Iedereen kust iedereen en spreekt af: morgen zitten we hier weer. Zelfde tijd, zelfde plaats. Ook al gaat het niet door, in gedachten zijn we bij elkaar en overmorgen delen we weer echt. Of volgende week. Met altijd dat woordje: Ciao!