Als Jorrit Lepstra (1988) volop van zijn studie criminologie en het studentenleven in Leuven geniet, krijgt hij veel last van eczeem en bulten op zijn huid. Hij maakt zich daar niet druk om: heel zijn leven heeft hij al huid problemen. Maar als de bulten hinderlijker en pijnlijker worden en Jorrit erg kortademig wordt, moet hij naar het ziekenhuis. Hij krijgt allerlei onderzoeken en er wordt ook een biopt van een lymfklier genomen…
Op 18 maart 2013 hoort Jorrit in het bijzijn van zijn ouders dat het resultaat van het onderzoek van de Leuvense biopsie de diagnose lymfklierkanker is. Jorrit: "We schrokken allemaal verschrikkelijk. Het allerergste was dat mijn ouders helemaal waren ingepakt. Ik had zoveel behoefte om hen stevig vast te houden, maar door de verkleedpartij en de mondkapjes kon dat niet. Voor het eerst zag ik mijn vader huilen. Ik kon dat niet verdragen en zei iets als: "Hier gaan we voor vechten. Dit overwinnen we.'
Vroeger deed Jorrit aan vecht- en verdedigingssport. Dat helpt hem om tegenslagen te verwerken. Als zijn lichaam het toelaat, kan hij flink tegen de bokszak rammen, waardoor hij nieuwe energie krijgt. Ook zijn stage bij defensie heeft hem veel geleerd. Jorrit zoekt steeds naar middelen om zijn emoties in bedwang te houden. Als dat fysiek niet kan, moet het maar anders, bijvoorbeeld door te schrijven. Zo begint hij volledig uitgeput op de avond voor zijn behandeling een dagboek bij te houden, dat nu verschijnt onder de titel: Kanker is keihard knokken.

Als Jorrit Lepstra (1988) volop van zijn studie criminologie en het studentenleven in Leuven geniet, krijgt hij veel last van eczeem en bulten op zijn huid. Hij maakt zich daar niet druk om: heel zijn leven heeft hij al huid problemen. Maar als de bulten hinderlijker en pijnlijker worden en Jorrit erg kortademig wordt, moet hij naar het ziekenhuis. Hij krijgt allerlei onderzoeken en er wordt ook een biopt van een lymfklier genomen...
Op 18 maart 2013 hoort Jorrit in het bijzijn van zijn ouders dat het resultaat van het onderzoek van de biopsie de diagnose lymfklierkanker is. Jorrit: 'We schrokken allemaal vreselijk. Het allerergste was dat mijn ouders helemaal waren ingepakt. Ik had zoveel behoefte om hen stevig vast te houden, maar door de verkleedpartij en de mondkapjes kon dat niet. Voor het eerst zag ik mijn vader huilen. Ik kon dat niet verdragen en zei iets als: 'Hier gaan we voor vechten. Dit overwinnen we.'
Vroeger deed Jorrit aan vecht- en verdedigingssport. Dat helpt hem om tegenslagen te verwerken. Als zijn lichaam het toelaat, kan hij flink tegen de bokszak rammen, waardoor hij nieuwe energie krijgt. Ook zijn stage bij defensie heeft hem veel geleerd. Jorrit zoekt steeds naar middelen om zijn emoties in bedwang te houden. Als dat fysiek niet kan, moet het maar anders, bijvoorbeeld door te schrijven. Zo begint hij volledig uitgeput op de avond voor zijn behandeling een dagboek bij te houden, dat nu verschijnt onder de titel: Kanker is keihard knokken.