Fotograaf en dichter Gerard Fieret (1924-2009) is de schepper van een van de meest eigenzinnige oeuvres binnen de Nederlandse fotografie van de 20ste eeuw: erotisch, egomaan, radicaal, taboedoorbrekend en soms ook ondoorgrondelijk ¿ maar altijd van een verbluffende, zij het ongemakkelijke schoonheid die zich zonder meer laat meten met de internationale top. De twee meest bekende genres in Fierets fotografische werk ¿ vrouwelijk naakten en zelfportretten ¿ worden in dit boek aangevuld met straatbeelden en kinderportretten.
Fierets naakten vormen niet louter een lofzang op het lichaam van de vrouw, maar een verwoede en halfbezwerende poging om contact te krijgen met de wereld buiten hem ¿ een wereld die hem had verraden en verlaten en waarin hij zijn leven lang een outsider zou blijven, aan het eind nog slechts gedoogd in een verafgelegen hut in de Haagse duinen en met de dierenwereld als zijn thuis. Aan de hand van de foto¿s uit met name Nederlandse collecties en soms niet eerder gepubliceerde documenten maakt auteur en kunsthistoricus Frans van Burkom een even grondige als verrassende analyse van Fierets leven en werk. Voor wie iets wil begrijpen van de verontrustende kracht van dit oeuvre, een must.