Aischylos' Oresteia (458 v.Chr.) is de enig overgebleven trilogie uit de klassieke oudheid. Het is een fascinerend taalbouwwerk, dat zich onderscheidt door een hoog poëtisch register, rijke beeldspraak en complexe syntactische en ritmische structuren. Tegelijkertijd was de tekst bedoeld om gesproken en gezongen te worden door acteurs, voor een publiek van duizenden toeschouwers. Het spanningsveld dat daardoor ontstaat, daagt de vertaler uit de grenzen af te tasten van de eigen taal.