Voor Jack Spicer gaat het in poëzie niet om de expressie van een individu of de overdracht van een ervaring – in poëzie moet niets worden uitgedrukt. Eerder moet iets in het gedicht worden ingedrukt. Iets wat de dichter van het Buiten ontvangt en een tussen zin en onzin oscillerende kijk op de wereld produceert, zodat het gedicht vervolgens de ervaring van de werkelijkheid kan veranderen.