De eerste exemplaren van het boek werd door Tom Coronel aangeboden aan de drie drijvende krachten achter het DNRT, Huub Vermeulen, Ria Waterreus en Rien Frankenhout, zonder wie wedstrijdseries als de Zomeravondcompetitie, het Winter Endurance Kampioenschap en de diverse daaraan gelieerde cups met SEATs, BMW’s, Porsches, Golfs, Sakers, Maxda’s MX-5, Dacia’s Logan, Volvo’s 360 en andere auto’s waarschijnlijk nooit van de grond zouden zijn gekomen. Huub Vermeulen doet daar dan altijd heel bescheiden over (“Ach ja, ik heb wel eens wat ideetjes”), maar feit blijft dat de Stichting DNRT op dit moment tegen de 1.000 (actieve!) leden telt en daarmee waarschijnlijk tot de grotere raceclubs in Europa behoort.
Zorgen voor de onderste helft

“Wij zorgen voor de onderste helft van de autosport in Nederland, en voor de mensen die bij ons goed zijn is het dan de uitdaging om door te groeien naar dat hogere niveau”, vertelde Vermeulen op de vraag van Tom Coronel naar de filosofie van het DNRT. “Al die duizend mensen, daarvan ken ik de meeste niet, maar het gaat er vooral om, dat die mensen plezier hebben in wat ze doen.” Dat plezier gunt Huub Vermeulen niet alleen mensen in Nederland, hij wil de succesformule van het DNRT ook heel voorzichtig uitdragen naar andere landen volgens een rotatiesysteem. Ook nieuwe auto’s als een LMP-A en een silhouet naar het model van de Volvo PV544 zijn ideeën waarover Huub Vermeulen nadenkt, zo onthult hij in zijn boek.

Het boek ‘Racen is onze passie’ gaat uitsluitend over de laatste 15 jaar. Het historische element van het DNRT, met coureurs als de gebroeders Vermeulen, Rob Slotemaker, Nico Chiotakis en Gijs van Lennep, om er slechts enkelen te noemen, ontbreekt volledig en dat vinden wij een gemiste kans (of een mooie aanleiding voor nóg een boek…). Voor de rest bestaat het boek vooral uit heel veel foto’s, waarop vele mensen die op de een of andere manier bij de DNRT-racerij betrokken zijn, zichzelf wellicht tegenkomen. Dankzij het vierkante, liggende formaat komt het beeld van fotografen Chris Schotanus, Thomas Bakker, Ruben Anders en Joost Rijkhoek goed tot zijn recht.

Qua tekst had de eindredactie wel wat beter gemogen. ‘…is nooit voor jouw’, en ‘wat er gebeurd’ zijn slechts een paar van de slordige fouten die we in bijschriften tegenkwamen. Taalkundig zit het niet allemaal even lekker in elkaar, maar zoals al gezegd leeft het boek vooral van de foto’s. En wie de langere teksten van Huub Vermeulen zelf leest, hoort hem bijna zelf praten. Dat maakt het boek de moeite waard. En dat historische boek, dat komt er hopelijk ook nog wel een keer!