Stevige billen en eindeloze benen zijn het, strak in kleurige panty's gestoken. Meer idee dan lichaam, veeleer variatie op een grafische vorm dan een stuk van een mens. De romp en het hoofd lijken met Photoshop weggewist, maar dat klopt niet: het model buigt zich gewoon voorover achter haar ronde kont, die onbeschaamd terugkijkt.
De Amsterdamse fotograaf ADAM POPO (1945, Amsterdam) heeft hij niet veel nodig voor zijn PHOTO SCULPTURES: een muze, een camera, een paar schoenen en een voorraad bonte kousen. Hij tovert een beeldhouwwerk op papier, plaatst een leesteken dat herinnert aan Duchamps urinoir en de portretten die fotograaf Edward Weston van zijn toiletpot maakte: een object dat eigenlijk geen artistieke context verdient en zich precies daarom aan ons opdringt als een drager van schoonheid - de elegantie van de wanstaltigheid. Zelfs een knipoog naar Courbets 'L'Origine du monde' zit er in, maar dan achter een sluier van nylon.
Collega-fotograaf Martijn Doolaard schreef een persoonlijke impressie als inleiding: '...Eigenlijk raak ik de affiniteit met het achterwerk op zich geheel kwijt. Plots besef ik dat het sculpturen zijn geworden. Als gevormd door de handen van een bijzonder kunstenaar die ze met volledige toewijding, zorgvuldig en geduldig naar zijn ultieme vorm toe kneedt. (...) De ontmoeting met deze juweeltjes gevangen op het overgevoelige fotopapier heeft mij verward, vertederd en zeker niet onberoerd gelaten...'

ADAM POPO [1945, Amsterdam] richtte in 1967 de fotoclub de Veenpuyen op; in 1968 vond hun eerste tentoonstelling plaats bij drukkerij Sigfried in Amsterdam. Het bleek tevens de laatste. Maar de passie voor fotografie bleef onverminderd. Vijfenveertig jaar later , in 2013, heeft Adam Popo bij Galerie Baudelaire in Antwerpen zijn eerste solotentoonstelling.