In Beerens’ oeuvre spelen natuur, organische objecten en verlaten plekken altijd een belangrijke rol. Bij het ontdekken van fotografie tijdens het maken van het boek Slakkensporen (2005), begon Beerens 'objets trouvés' te documenteren in detailfoto's, met specifieke aandacht voor licht en textuur. Van daaruit begon hij een fotografische inventarisatie te maken van onder meer verlaten plekken, een industriegebied bij Antwerpen, een station in Tsjechië en braakliggende natuur rondom Europa. De tijd heeft deze plekken op hun eigen manier doen groeien en langzaam uit de hedendaagse wereld verdwijnen. In zijn reizen door Europa zoekt Beerens naar zulke plekken en legt ze vast in negatieffilm. Met behulp van deze negatieven worden de materiële foto's vervolgens in Tilburg aan elkaar geweven. Met zijn materiële fotografie creëert Frans Beerens een gevoel van materialiteit en diepte dat volgens hem ontbrak in de reguliere fotografie. Het werk is een voorbeeld van de hedendaagse vervaging van grenzen tussen de kunsten en introduceert een nieuw genre waarin decoratieve kunst en fotografie elkaar overlappen.