Bezuiniging in de zorg en de toename van complexe problemen lijken de orthopedagogische hulpverlening in een spagaat te doen belanden: aan de ene kant schieten middelen tekort om te doen wat er moet gebeuren, aan de andere kant voelen hulpverleners de claim om desondanks kwaliteitszorg te leveren. De orthopedagoog die zijn/haar handelen wil verantwoorden wordt zo op zichzelf teruggeworpen. Dit dilemma leidt soms tot onvrede, maar ook tot spanningen en tot problemen bij het nemen van die verantwoordelijkheid bij het uitvoeren van het werk en in sommige gevallen zelfs tot 'burn-out'. In het vernauwde perspectief van de zogenaamde broodroosterzorg snijdt men de vraag van de cliënten soms noodgedwongen bij, totdat deze past in het hulpaanbod.
Men zou de situatie kunnen vergelijken met het procrustesbed waar in de Oudheid de 'patiënten' in moesten passen (Ovidius). Als dat niet het geval was, werden de ledematen dan wel afgehakt of opgerekt al naargelang het inzicht van de 'therapeut', als die vond dat het lichaam (dwz: het verhaal) van de ander niet precies paste in het betreffende bed (dan wel diens kraam). Niet het lichaam (de cliënt) maar het hulpsjabloon (het bed) vormde het uitgangspunt voor de hulpverlening. Men zou ook kunnen zeggen; niet de mens is de maat voor de zorg, maar de zorg bepaalt de menselijke maat.