‘Je bent zo mager geworden,’ zegt Pleun voorzichtig.
Lexie kijkt Pleun boos aan.
‘Ik ben niet mager!’ zegt ze.
Ik heb nog steeds lelijke, brede heupen!
En een dikke buik!’
Pleun kijkt verbaasd.
Brede heupen en een dikke buik?
Lexie heeft juist smalle heupen gekregen!
En haar buik is ook helemaal niet dik.
‘Ik vind je heupen niet breed,’ zegt Pleun.
En een dikke buik zie ik ook niet bij jou.’
‘Nou, ik wel!’ zegt Lexie boos.
‘Oké,’ zegt Pleun.
Ze zegt niets meer.

Pleuns vriendje houdt van slanke meisjes.
Daarom wil Pleun afvallen.
Haar vriendin Lexie doet ook mee met het afvallen.
Lexie sport heel veel en praat alleen nog maar over eten.
Ze denkt dat ze nog steeds dik is.
Pleun begrijpt Lexie niet.
Ze vindt dat Lexie raar doen. Ze is nooit meer vrolijk.
Pleun weet niet of ze nog vriendinnen met Lexie wil zijn.
Dan moet Lexie naar het ziekenhuis.
En Pleun beseft wat er met Lexie aan de hand is.

Marieke Otten (1964) probeert altijd ‘levensechte boeken’ te schrijven. Ook in dit boek vertelt ze een verhaal dat echt gebeurd kan zijn. Marieke Otten is psycholoog. Ze kan met haar gevoel heel dicht bij je komen. Daardoor raken haar verhalen je meteen.
Marieke Otten schreef al vijf boeken voor de Troef-reeks. Haar zesde boek (2009) gaat over een jongen die van alles meemaakt, omdat hij ADHD heeft.


Dit boek is geschreven voor jongeren, afhankelijk van het taalniveau. AVI 5.