Nagarjuna leefde in de 2e eeuw AD in India en is een van de invloedrijkste boeddhistische denkers. Hij ontwikkelde zijn filosofie in de traditie van de Prajnaparamita-sutra's, die leren dat de dingen 'leeg' zijn als een illusie.
Het werk hier gepresenteerd is een vertaling van zijn bekendste werk, de Mulamadhyamikakarika's. In dit werk probeert de filosoof aan te tonen dat de werkelijkheid niet kan worden teruggebracht tot begripsmatige structuren, omdat denken en begripsvorming op het vlak liggen van de mentale voorstelling en daarom fantasie zijn. De werkelijkheid wordt ervaren en kan juist om die reden niet worden gedacht.
Het werk heeft grote invloed uitgeoefend op de geschiedenis van het boeddhistisch denken in Centraal en Oost-Azië. Nagarjuna toont de ansurditeit aan van begrippen zoals substantie en de idee van beweging, tenminste voor zover die termen geacht worden te verwijzen naar een op zichzelf bestaande werkelijkheid. Evenals de westerse filosoof Immanuel Kant wijst hij op de grenzen van het menselijk verstand en schept zo openheid voor de vrijheid van het ervaren.