Zestig jaar na de bevrijding hebben jongeren van deze tijd aan de tieners van de jaren '40-'45 gevraagd hoe het was om op te groeien in de oorlogsjaren. Herinnerden zij zich nog wat ze deden in de oorlog, gingen ze naar school, hadden ze tijd voor hobby's, gingen ze 's avonds uit? Wat voelden jongeren in de oorlog waren ze hang of verdrietig, hadden ze ook plezier en waren ze ook wel eens dapper of eenzaam? En wat dachten jongen mensen in die tijd dat de oorlog eeuwig zou duren, of dat het niet zoveel uitmaakte of het oorlog was of vrede? Uit Jong zijn in oorlogstijd blijkt dat het stellen van vragen door jongeren van nu aan de jongeren van toen geen confrontatie oplevert, maar een samengaan van heden en verleden. Alle geschiedenis is contemporaine geschiedenis. Dit geldt ook voor dit boek. Het boek vertelt veel over de jaren '40-'45, maar ook over de vragen die wij anno 2005 aan het verleden stellen .