Dit verhaal zullen sommige mensen niet kunnen lezen. Het is niet zomaar een verhaal van een ambulancechauffeur die veel mee- maakt. Het is vooral een moeder die hier schrijft over de onvoor- waardelijke liefde voor haar zoon, die op 19-jarige leeftijd do- delijk verongelukt. Dat zij met haar ambulance naar dat ongeluk wordt toegestuurd, is niet te bevatten, maar waargebeurd. En hoe zij deze extreme ervaring toch weet om te buigen naar iets positiefs, is bijna onbeschrijfelijk. Bijna, want het is Annemiek gelukt het in alle eerlijkheid op te schrijven. Hoe zij worstelde als hulpverlener, als werknemer, als ‘ex’ en als moeder. Door ook de verhalen van andere betrokken hulpverleners op te nemen, krijg je als lezer een blik op de binnen- en de buitenkant van deze bijzondere vrouw, die, door dit krankzinnig toeval, in een zwart gat belandde. Tijdens de re-integratie krijgt ze nog een klap te verwerken, haar leven komt weer in een rollercoaster terecht. Haar ex-man, vader van haar zoon, komt op dezelfde manier om het leven. Lukt het haar om met steun van haar omge- ving en door het volgen van therapie, terug te keren op de haar zo geliefde ambulance? Zal ze erin slagen om voor haar jongste zoon een liefdevolle moeder te zijn en te blijven?