Kunstenaars hebben al eeuwenlang aandacht besteed aan dood en vergankelijkheid, maar ook aan het lijden en het veroorzaken daarvan door rechtspraak en marteling, oorlog en wreedheid. De bomen die hij schildert zijn niet zomaar het onderwerp omwille van hun picturale en pittoreske betekenis. De berglandschappen zijn er niet om het landschap en de woningen niet om hun architecturale pretenties, hij schildert ze om wat er niet meer is. Afwezigheid speelt een grote rol. Aan de bomen hebben ooit mensen gehangen, meestal na een lynchpartij. De huizen, of het nu riante villa’s zijn, modernistisch of romantisch aandoende stulpjes, zijn elk scène geweest voor een misdaad.

Geweld is een blijvend gegeven in het werk van deze nochtans vreedzame kunstenaar. Hoe onschuldig zijn titels ook mogen klinken, de kijker mag zich steeds verwachten aan een of andere dreiging. Zijn reeks ‘Smiling Faces’ toont de gezichten van misdadigers, gebaseerd op zogenaamde mug shots, de foto’s die de politie van delinquenten maakt.

Daan Rau

Lege landschappen met verdwaalde bomen;
verlaten bergpanorama’s;
suburban huizen zonder spoor van leven;
koude, afwezige mug shots;
cartooneske schetsen van geboeide mensen;
fragmenten van gezichten van slachtoffers...

De schilderijen die Klaus Verscheure maakt, roepen steeds weer dezelfde vraag op: “Waarom toont de kunstenaar dit (lege) beeld, wat gebeurt er hier?” Een vraag zonder antwoord, want er gebeurt op het afgebeelde moment inderdaad niets.

Luc Depuydt