Plutarcus' polemiek met de Stoa moet worden gezien als de afrekening met eenbelangrijke tegenstroom in zijn tijd. De Stoa had altijf veel verzet opgeroepen door haar rigoureus karakter, haar irritante zekerheid, en haar pretentie een alomvattende, consistente wijsbegeerte te presenteren. Plutarchus zoekt in zijn geschrift met giftige gretigheid de tegenstrijdigheden in de Stoïsche leer aan de kaak te stellen. Niet minder dan een dertigtal geschriften van Chrysippus (de voornaamste denker van de zogenoemde Oude Stoa) wordt door Plutarchus geplunderd om zijn argumentaties met citaten daaruit de staven. Voor de huidige wetenschap zijn die citaten goud waard. Ze dienen ter reconstructie van het oude Stoïsche denken, waarvan we alleen maar fragmenten over hebben. Maar het werk is bovendien interessant uit het oogpunt van polemiek en polemische methode. Het geeft een fascinerend beeld van de wijze waarop wijsgeren in de eerste eeuw van onze jaartelling met elkaar omgingen en polemiseerden.