Ongeveer duizend jaar geleden begonnen mensen te pionieren in het gebied waar zich nu de Utrechtse stadwijk Tuindorp bevindt. Gevaarlijke moerassen werden tot bewerkbare gronden getransformeerd, gecombineerd met de winning van de brandstofturf.
De bewoners - hoveniers, veeboeren en arbeiders - werden in de jaren dertig van de twintigste eeuw verdreven voor de nieuwbouw van Tuindorp. Sommigen vestigden er een winkel of ventten er hun waren uit. Bouwer Willem Godijn met zijn N.V. de Stadswoning onderhield met de nieuwe bewoners lang tijd een band zoals die elders niet geëvenaard lijkt en waarvan Tuindorp's Belang een uitvloeisel is.
Tuindorp blijkt ook woonplaats van relatiefveel joden en wijkplaats van vooroorlogse asielzoekers. In de oorlogsjaren werden nagenoeg al deze dorpsgenoten gevangen genomen om ver weg vermoord te worden. Ondertussen voltrokken zich hier collaboratie, verraad, verwonding en spijt. Maar ook was er sprake van hulp, verzet, wraak en gerechtvaardigde zuivering van de gemeenschap.
Tot ver na de oorlog was Tuindorp een zelfvoorzienend dorp met 74 gespecialiseerde winkels, eigen brandweer, veldwachters en gemeentelijk (hulp)secretariaat Verenigingen, scholen en kerkgenootschappen versterkten gemeenschapsvorming en nabuurschap, soms gekenmerkt door verzuilde verhoudingen en vastgelegde moraal. In de jaren zeventig raakte dit alles ingrijpend veranderd. Nu resten voornamelijk herinneringen, foto's en documenten.

In dit boek is getracht een afgerond overzicht te geven van de winkels, kantoren en bedrijven, alsmede van de niet-commerciële bedrijvigheid, zoals kerken, verenigingen en scholen. De auteur voerde daartoe honderden gesprekken met oudere en jongere, voormalige en huidige bewoners van Tuindorp. Hun talloze herinneringen kleuren dit boek.