Joep was 12 jaar toen bij hem de diagnose autisme werd gesteld. Nu is hij 22 jaar en de tussenliggende tien jaren waren voor zowel Joep als zijn ouders een zeer moeilijke tijd. Een lange strijd die nog lang niet gestreden is. Dit komt mede doordat Joep zijn handicap niet wil en niet kan accepteren. Zijn ouders kwamen in de loop van de jaren in het doolhof van de hulpverlening terecht. Tot tweemaal toe hebben zij de moeilijke beslissing moeten nemen om Joep gedwongen te laten opnemen.
Joep ziet het leven als zeer negatief en houdt zich staande door middel van alcohol en het contact met zijn vrienden. Zal Joep het leven ooit als prettig kunnen ervaren en zal er ook voor hem een waardevolle toekomst zijn?

Zijn moeder vertelt in dit boek op een zeer openhartige wijze het levensverhaal van Joep, haar autistische zoon. Zij schetst daarin de problemen die haar gezin heeft met de directe omgeving, met school en met name de hulpverlening. Telkens moet zij de diverse hulpverleners weer opnieuw haar verhaal over Joep vertellen. En telkens blijkt dat de hulpverlening faalt.

Dit is het authentieke verhaal van een moeder. Het is uit het hart gegrepen en verdient alle aandacht van hulpverleners, studenten en hun opleiders.