Hoewel Grassère zich niet aansluit bij Cobra, toont zijn werk vele overeenkomsten met deze beweging en raakt hij wel bevriend met kunstenaars als Jan Sierhuis, Eugène Brands, Lucebert en Pieter Defesche. In 1963 komt Grassère onder de indruk van de poëzie van Elisabeth Eybers, Bij de cyclus 'Balans' maakt Grassère een twintigtal schilderijen. Deze serie wordt als een van de hoogtepunten in zijn oeuvre beschouwd. In de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn twee thema's van groot belang in zijn werk. Enerzijds is dat 'het geluid' en anderzijds is dat 'de cultuur van de papoea's'. Vanaf 1980 beginnen de kleur en vorminvloeden uit Spanje een rol te spelen en doen thema's als de 'Doorbroken Cirkels en Elegie in de ruimte' hun intrede.