De enige diamant die ik heb biedt een staalkaart van wat de laatste 25 jaar in de Zweedse poëzie gebeurd is. Het is een zeer uiteenlopende selectie van communicatieve verzen tot introverte, dwarsliggende gedichten. Vlot leesbare poëzie met een onverwachte diepgang, naast hermetische die de taal openbreekt, experimenteert en qua beeldgebruik aansluit bij het surrealisme.