Het bestaan van Amélie wordt gekenmerkt door een niet te stillen honger. Mensen die het hongergevoel niet kennen, worden lui en bewegen zich vaak doelloos door het leven: ‘de afwezigheid van honger is een drama waarover nog niemand zich gebogen heeft’. En Amélie is weer vertrokken voor een amusante parabel over het hongergevoel in de geschiedenis en meer bepaald op een eilandengroep nabij de Fiji-eilanden. Honger, niet alleen naar eten maar ook naar een volheid van het eigen ik, want waar geen volheid is liggen de leegte en de leegheid op de loer! Honger geeft richting aan ons leven en streven. In haar jonge jaren ziet Amélie alles zeer absoluut: haar vriendschappen doen bijna pijn, haar bewondering is grenzeloos en
haar kritiek op de volwassenen en hun vreemde manier van leven is dodelijk. Haar lichaam wil ze plooien naar haar wil: de anorexia is een weloverwogen stap om haar anatomie te kennen en te bedwingen. Haar geest wil ze vormen via lectuur en haar geestdrift voor boeken kan het best als boulimie worden omschreven. Na Japan, New York, Bangladesh en Birma komt Amélie op haar zeventiende aan in Brussel: ‘Van alle landen waar ik gewoond heb is België het land dat ik het minst begrijp.’ Zij stort zich op het schrijverschap met een onvermoede energie: ‘Mijn romans geven uiting aan een groeiend onbegrip voor de wereld om mij heen.’