Majakovski schreef ze omdat hij had gehoord dat hij er een roebel per regel voor kreeg. Tsjoekovski begon ermee toen zijn literaire kritieken mensen ertoe aanzetten hem bij de autoriteiten aan te geven. Charms en Vvedenski kregen geen poot aan de grond met hun absurdistische Vereniging voor Reële Kunst en moesten ook leven. Door de Sovjetrussische gelijkschakeling van alle uitingen van kunst in dienst van het proletariaat werd literatuur voor kinderen een creatieve vluchtroute en een financiële uitweg, al was het tijdelijk en ten dele: ook Tsjoekovski moest zich verantwoorden voor het feit dat hij een krokodil Duits liet spreken, de taal van de bourgeois-vijand, en Charms heeft in 1930 in de gevangenis een lang mea culpa moeten ondertekenen voor zijn gedicht Een miljoen, omdat hij daarmee de jeugdbeweging van de pioniers belachelijk zou hebben gemaakt.

Maar wat de treurige oorzaken ook zijn, in 1923 begonnen de hoogtijdagen van de Russische kinderliteratuur, die met de dood van Charms in 1942 als afgesloten beschouwd kunnen worden. Het resultaat is een goudmijn, een werelderfgoed van straklopende, vaak absurde, zelfs in hun (zelden voorkomende) moralisme nog gezagsondermijnende gedichten die tot op de dag van vandaag in talloze edities worden herdrukt en die iedere Rus weer doorgeeft aan de volgende generatie en moeiteloos uit zijn hoofd kan declameren.