De buizerd
In de Apennijnen ligt het ogenschijnlijk vredige dorpje Casedisopra. Onder de oppervlakte broeit het echter. Niet alle notabelen zijn te vertrouwen. En er loopt een jonge vrouw rond, Francesca, die de stilte doorbreekt.
De oude stroper Adùmas is in het bos op zoek naar een wild zwijn voor de plaatselijke herberg Da Benito, beroemd om zijn Cinghiale in umido. Maar als er een zwijn opduikt, heeft het een voet in zijn bek. Een voet, geen poot. Adùmas, verbijsterd, vergeet te schieten.
Waar een voet is moet ook een lichaam zijn. Maar de carabiniere vindt Adùmas onbetrouwbaar en het dorp lacht hem uit. Die voet, ha, dat zal de grappa geweest zijn.
De enige die hem gelooft is boswachter Gherardini, bijgenaamd de Buizerd. Hij gaat op zoek naar het lijk zonder voet.
De vrede wordt opnieuw verstoord. Er breekt een bosbrand uit die waarschijnlijk aangestoken is. Francesca wordt gemolesteerd, mensen worden vermist en er wordt een verkoold lichaam gevonden, met twee voeten.
De Buizerd zoekt onverstoorbaar door: wie zijn de doden en wie de moordenaars.

De auteurs:
Francesco Guccini (Modena, 1940) bracht zijn jeugd door in een dorpje in de Apennijnen. Later zal hij een boek schrijven over het dialect dat ze daar spreken. Maar aanvankelijk wordt hij vooral beroemd als cantautore, een zanger die zelf zijn liedjes schrijft. Zoals Umberto Eco zegt: 'Misschien wel de meest intellectuele cantautore.'
Als schrijver kwam hij in 1989 uit met Cròniche Epafániche, een boek over zijn jeugd in de Apennijnen. Vervolgens ging hij ook detectives schrijven.

Loriano Macchiavelli (Vergato bij Bologna, 1934) was eerst vooral actief in de wereld van het theater: als organisator, als acteur en als schrijver van stukken. Hij bekeerde zich in 1974 tot de wereld van de giallo, de thriller. In Fiori alla memoria (1975) introduceerde hij een koppel speurders, de eerlijke maar niet al te slimme brigadier Sarti Antonio en de eeuwige student Rosas, een inmiddels beroemd duo in Italië.

In 1997 publiceerden Guccini en Macchiavelli gezamenlijk een detectiveroman, Macaroni. Het is onmiddellijk een succes en ze gaan samen verder.
De buizerd (Malastagione, 2011) is hun laatst verschenen noir.

Citaat:
Boven het verbrande bos hing nog de geur van waterdamp - kokend vuur en as waarover een overvloedige hoeveelheid water was uitgestort. De desolate aanblik van de zwartgeblakerde boomskeletten en van het dode kreupelhout. Een dramatisch beeld. Daarin had het halfverkoolde lichaam zijn meest passende omgeving gevonden, zo leek het: dood van de natuur en dood van de mens.
'Het zou ook een vrouw kunnen zijn,' mompelde de inspecteur.


70.000 exemplaren verkocht in Italië